مقدمه: همان طور که همه می‌دانیم ما چهار فصل داریم که آسمان شب در هر فصل زیبای خاصی دارد. زیبایی بکر و نابی که تنها با دیدن آن عظمت خلقت خداوند به ما یادآوری می‌شود و ما تنها در مقابل این شگفتی می‌توانیم زیر لب شکر بگوییم.
تنه انشا: شب یعنی فرورفتن دنیا و زمین در‌هاله ایی از سیاهی و ظلمات. اما سیاهی که نه ترسی دارد و نه وحشتی. بلکه ماهی زیبا و درخشان همراه با نور ستاره‌های چشمک زن دارد که گویی در آسمان در حال رقص و بالا و پایین پریدن هستند. شب لحظاتی است که دنیا و آدم ساعاتی را در آرامش و استراحت به سر می‌برند تا فردا و با روشنایی روز دوباره زندگی را از سر شروع کنند و به حیات خود ادامه دهند آسمان شب در بهار همراه با نسیم که صورت آدمی‌را نوازش می‌دهد و با عطر خوش بهاری مشام ما را قلقلک می‌دهد یا آسمان شب در تابسیتان با خنکای دلپذیر شبانگاهیش و یا آسمان شب در پاییز و نم نم باران و ستاره گانی که برای نمایش خود از یکدیگر سبقت می‌گیرند و یا آسمان شب در زمستان زیر ابرهای سیاه و گلوله‌های برف سفیدی که برروی زمین می‌نشیند و ستاره‌ها را در زیر خود پنهان کرده اند. این‌ها همه و همه به طور جداگانه نعمت‌های بی کران خداوند هستند که تنها گوشه ایی از این عظمت را به نمایش می‌گذارند.
نتیجه گیری: به هر جای جهان، به هر نقطه‌ی دنیا نگاه کنیم ، بزرگی خالق را با سلول سلول بدن لمس می‌کنیم.